susceptĭo, ōnis, f. [suscipio],
I a taking in hand , undertaking (good prose): quae proficiscuntur a virtute, susceptione primā, non perfectione, recta sunt judicanda, Cic. Fin. 3, 9, 32: laborum dolorumque, id. Ac. 1, 6, 23: causae, id. Mur. 1, 2: rerum istarum, Gell. 9, 3, 5.—
II An acceptance : fidelium, Ambros. in Luc. 6, 6.