suspīcĭōsus (suspīt-), a, um, adj. [2. suspicio], full of suspicion (class.).
I Mistrustful , ready to suspect , suspicious : omnes quibus res sunt minus secundae, magis sunt nescio quomodo Suspitiosi, Ter. Ad. 606: an te conscientia timidum suspitiosumque faciebat? Cic. Verr. 2, 5, 29, § 74: suspitiosus esse in aliquem, id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14; id. Lael. 18, 65: suspitiosa ac maledica civitas, id. Fl. 28, 68: vita anxia, suspiciosa, trepida, Sen. Vit. Beat. 15, 2. — Sup. , Lampr. Alex. Sev. 64. —
II That excites mistrust or suspicion , suspicious : si suspiciosus fuisset, Cato ap. Gell. 9, 12, 7; cf.: suspiciosum Cato hoc in loco suspectum significat, non suspicantem, Gell. ib.: timor, perturbatio, etc. ... quae erant ante suspitiosa, haec aperta ac manifesta faciebant, Cic. Clu. 19, 54: id quod adhuc est suspitiosum, id. Rosc. Am. 7, 18: quia id est suspitiosum, id. ib. 20, 56; Auct. Her. 2, 7, 11; Cic. Clu. 62, 174: haec sunt, quae suspitiosum crimen efficiant, id. Part. Or. 33, 114: sententiae, Sen. Ep. 114, 1: joci, Suet. Dom. 10.— Sup. : suspitiosissimum negotium, Cic. Fl. 3, 7: tempus, id. Fam. 1, 7, 3.— Comp. seems not to occur.