tăbernācŭlum, i, n. [taberna], a tent (syn. tentorium): tabernacula dicuntur a similitudine tabernarum, quae ipsae, quod ex tabulis olim fiebant, dictae sunt, non, ut quidam putant, quod tabulis cludantur, Fest. p. 356 Müll.; cf.: unde (sc. a tabernis) et tabernacula sunt dicta, licet ex tentoriis pellibus fiant, id. s. v. contubernales, p. 38 ib.
I In gen.: tabernaculo in litore posito, Cic. Verr. 2, 5, 33, § 87: in ipso aditu portus tabernacula carbaseis intenta velis collocabat, id. ib. 2, 5, 12, § 30: collocassem mihi in campo Martio, id. Pis. 25, 61: militare, id. Brut. 9, 37: Caesar eo die tabernacula statui passus non est, Caes. B. C. 1, 81; Nep. Eum. 7, 1: tabernaculis stantibus castra reliquerunt, Liv. 22, 42, 2: tabernaculis detensis, Caes. B. C. 3, 85; Liv. 41, 3, 1: militare, Cic. Brut. 9, 37: regium, Liv. 24, 40, 11: regis, Curt. 3, 3, 8; 7, 10, 14: ducis, Tac. A. 1, 29: qui in unā philosophiā quasi tabernaculum vitae suae collocarunt, as it were , have pitched their tent , settled down , Cic. de Or. 3, 20, 77. —
II In partic., in relig. lang.: tabernaculum capere, to choose a place for a tent without the city , wherein to observe the auspices previous to holding the comitia: tabernaculum recte captum, in the proper manner , with due ceremonies , Cic. Div. 2, 35, 75; cf.: parum recte tabernaculum capere, Liv. 4, 7, 3: cum tabernaculum vitio cepisset imprudens, improperly , Cic. Div. 1, 17, 33: tabernaculum vitio captum, id. N. D. 2, 4, 11; Val. Max. 1, 1, 3.—
III The Jewish tabernacle , Vulg. Num. 7, 1 et saep.