tăcĭturnĭtas, ātis, f. [taciturnus],
a being or keeping silent , silence , taciturnity (class.; opp. oratio), Cic. Sest. 18: taciturnitatem alicujus experiri, id. Brut. 65, 231: curiae taciturnitas annua, id. Pis. 14, 32: vocis exspectas contumeliam, cum sis gravissimo judicio taciturnitatis oppressus? id. Cat. 1, 7, 16: taciturnitas testium, id. Rosc. Com. 5, 14: taciturnitas imitatur confessionem, id. Inv. 1, 32, 54: suspitionem mihi majorem tua taciturnitas attulerat, id. Att. 7, 8, 1: taciturnitas pudorque, Suet. Ner. 23: quid foret Iliae Mavortisque puer, si taciturnitas Obstaret meritis invida Romuli, i. e. silence on the part of poets , Hor. C. 4, 8, 23 et saep.: opus est Fide et taciturnitate, Ter. And. 34: nosti hominis tarditatem et taciturnitatem, Cic. Fam. 1, 5, b, 2; Aur. Vict. Epit. 1 med. ; cf.: desideravit Maecenatis taciturnitatem, Suet. Aug. 66. — Plur. : sed paucorum taciturnitatibus tradidisse sacrorum ritus, Arn. 5, 168.