tantŭlus, a, um, adj. dim. [tantus],
so little , so small; in neutr. subst. , so little , such a trifle , ever so little (class.; a favorite word with Cic.): non tantulum Usquam intermittit tempus, quin eum nominet, Plaut. Bacch. 2, 2, 31: omitto vim, quae ex fici tantulo grano ... tantos truncos ramosque procreet, Cic. Sen. 15, 52: homines tantulae staturae, Caes. B. G. 2, 30 fin. : tantularum rerum occupationes, id. ib. 4, 22: tantulo spatio interjecto, id. ib. 7, 19: tantula causa, Cic. Att. 4, 8, b, 3: epistula, id. ib. 1, 14, 1: dolorem tantulum malum esse, ut, etc., id. Tusc. 2, 27, 66: dos, Ap. Mag. p. 332, 10: cibus, Cels. 2, 8.—Subst.: tantŭlum , i, n., so little , such a trifle : quod si interesse quippiam tantulum modo potuerit, amicitiae nomen occiderit, Cic. Leg. 1, 12, 34; cf.: non modo tantum, sed ne tantulum quidem praeterieris, id. Att. 15, 27, 3: si ex eo negotio tantulum in rem suam convertisset, id. Rosc. Am. 39, 114: tantulum de arte concedere, id. ib. 40, 118: quorum oratione iste ne tantulum quidem commotus est, id. Verr. 2, 2, 50, § 124: deinde, cur tantulo venierint, for such a trifle , id. Rosc. Am. 45, 130: qui tantuli eget, quantum est opus, Hor. S. 1, 1, 59.—With gen.: tantulum morae, Cic. Verr. 2, 2, 38, § 93.