tempĕrāmentum, i, n. [tempero],
a mixing in due proportion , a proper measure , disposition , or constitution; a measure , mean , moderation; temperament , temperature (mostly post-Aug.; cf. on the other hand, temperatio): inventum est temperamentum, quo tenuiores cum principibus aequari se putarunt, * Cic. Leg. 3, 10, 24; cf.: tanto temperamento inter plebem senatumque egit, ut, etc., Just. 2, 7, 5; 44, 4, 3: egregium principatus temperamentum, si demptis utriusque vitiis solae virtutes miscerentur, Tac. H. 2, 5: fortitudinis, id. ib. 1, 83: senatus Caesar orationem habuit meditato temperamento, with studied moderation , strictness , id. A. 3, 12: quod temperamentum omnes in illo subito pietatis calore servavimus, Plin. Pan. 3, 1: opus est inter has tam diversas inaequalitates magno temperamento, Col. 3, 12, 3 sq. eruca jungitur lactucae fere in cibis, ut nimio frigori par fervor immixtus temperamentum aequet, Plin. 19, 8, 44, § 155 eadem est materia, sed distat temperamento, proportion , combination , id. 9, 36, 61, § 130, 12, 25, 54, § 115 caeli, temperateness , Just. 2, 1, 10: linistis absque temperamento, without having tempered the mortar , Vulg. Ezech. 13, 14; 22, 28.