tēmŭlentus, a, um, adj. [root tem, whence temetum; formed in analogy with vinolentus.]
I Lit., drunk , drunken , intoxicated (syn.: ebrius, vinosus): agite, exite, temulentum tollite, Nov. ap. Fest. s. v. temetum, p. 364 Müll.; Afran. ib.: mulier, Ter. And. 229: tempestatem impendentem tueri temulentus, Cic. Sest. 9, 20: per quam (Indiam) temulento agmine comisabundus incessit, Liv. 9, 17, 17; 33, 28, 2: ipsum offendunt temulento sopore profligatum, M. Cael. ap. Quint. 4, 2, 123: apud Vitellium omnia indisposita, temulenta, Tac. H. 2, 68: temulentae reliquiae sumptuosissimae cenae, Sen. Contr. 4, 25, 4. — Comp. : putidior, temulentior, Sid. Ep. 3, 13.— Subst. plur. : tēmŭlenti , ōrum, m., Sen. Ep. 47, 4.—*
II Transf.: caesaries ambrosiā temulenta, i. e. dripping , Ap. Met. 5, 22, 18.