tignum, i, n. (masc. collat. form, plur. tigni, Liv. 44, 5, 4; but Weissenb. reads tigno) [root tek-; Gr. ἔτεκον, τίκτω, whence τέχνη, τέκτων, texo], building-stuff, building-materials (syn. trabs).
I In gen. (ante-class. and in jurid. lang.): tigni appellatione in lege duodecim tabularum omne genus materiae, ex quā aedificia constant, significatur, Dig. 50, 16, 62; cf.: tigni autem appellatione continetur omnis materia, ex quā aedificium constat vineaeque necessaria. Unde quidam aiunt, tegulam quoque et lapidem et testam ceteraque, si qua aedificiis sunt utilia (tigna enim a tegendo dicta sunt) hoc amplius et calcem et harenam tignorum appellatione contineri, ib. 47, 3 (de tigno juncto), 1.—
II In partic., a piece or stick of timber , a trunk of a tree , a log , beam (class.): venit imber ... Tigna putrefacit, Plaut. Most. 1, 2, 31: tigna trabesque, Lucr. 2, 192; so, with trabes, id. 6, 241: supra eum locum duo tigna transversa injecerunt, Caes. B. C. 2, 9: et levia radere tigna Et terebrare etiam ac pertundere perque forare, Lucr. 5, 1266: tigna bina sesquipedalia in flumen defixerat, Caes. B. G. 4, 17; cf. id. B. C. 2, 10; 2, 15: torquet ingens machina tignum, Hor. Ep. 2, 2, 73; id. A. P. 279: summo quae pendet aranea tigno, Ov. M. 4, 179; 8, 648; Sen. Ep. 120, 7: cava, i. e. ships , Prop. 4 (5), 6, 50.