trĕpĭdātĭo, ōnis, f [trepido],
a state of confused hurry or alarm , agitation , confusion , consternation , trepidation (not freq. till the Aug. per.): numquae trepidatio? numqui tumultus? * Cic. Deiot. 7, 20: quae senatūs trepidatio, quae populi confusio, quis urbis metus, Vell. 2, 124: cujus rei subita trepidatio magnum terrorem attulit nostris, Auct. B. Alex. 75, 2; cf.: nec opinata res plus trepidationis fecit, quod, etc., Liv. 3, 3, 2: ut jam ex trepidatione concurrentium turba constitit, id. 3, 50, 4: pilis inter primam trepidationem abjectis, id. 2, 46, 3: trepidationem inicere, id. 2, 53, 1: trepidatio fugaque hostium, id. 37, 24, 7: vitia non naturae sed trepidationis, Quint. 11, 3, 121: trepidatione mendacium prodere, Petr. 82: ferrum pectori per trepidationem admovens, Tac. A. 11, 38: vulgi, id. ib. 12, 43; in quā trepidatione multae captae naves, Just. 2, 12, 27: cum magnā trepidatione vigilavit, Suet. Ner. 34: nervorum, a trembling , Sen. Ira, 3, 10, 2.