tumultuarius

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

tŭmultŭārĭus, a, um, adj. [tumultus], of or belonging to bustle, hurry, or tumult; in milit. lang., of troops brought hurriedly together, raised hastily or suddenly (not ante-Aug., but esp. freq. in Livy).

I Lit.: tumultuario exercitu raptim ducto, Liv. 5, 37, 7; so, milites, id. 35, 2, 7; 35, 23, 8; Auct. B. Alex. 34, 5: manus, Curt. 4, 16, 24: militia, Gell. 16, 10, 13.—

II Transf., that is done or happens in a hurry , hurried , hasty , sudden , confused , irregular , disorderly , tumultuary : pugna, Liv. 21, 8, 7: opus, id. 6, 29, 4: ex opere tumultuario suspicari, Quint. 7, 3, 34: rogus, Suet. Calig. 59: repentinā et quasi tumultuariā doctrinā praeditus, Gell. 11, 7, 3: tumultuariae et inconditae exercitationes linguae, id. 6, 16, 1: carmen, i. e. unpremeditated , improvised , Sid. Ep. 2, 10.—Adv.: tŭmultŭārĭē , tumultuously , hastily , hurriedly : his raptim ac tumultuarie actis, Amm. 24, 2, 18; Aur. Vict. Caes. 40; 17; Spart. Carac. 6.

Related Words