tumultuor

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

tŭmultŭor, ātus, 1, v. dep. n. [tumultus],

I to make a bustle or disturbance , to be in great agitation or confusion , be in an uproar , raise a tumult : in otio tumultuaris, in tumultu es otiosus, Auct. Her. 4, 15, 21: non decet tumultuari, Plaut. Poen. 3, 1, 22: saepe et sine causā, Cic. Agr. 2, 37, 101: quid tumultuaris, soror? quid insanis? id. Cael. 15, 36: fortis et constantis est, non perturbari in rebus asperis nec tumultuantem de gradu deici, confused , agitated , id. Off. 1, 23, 80; Petr. 79: tumultuari Gallias comperit, to be in an uproar , Suet. Galb. 9; Aur. Vict. Caes. 24, 3.—

II Esp. of oratory, to storm , rant , talk at random , etc.: mihi ne dicere quidem videtur, nisi qui disposite, ornate, copiose dicit, sed tumultuari, Quint. 10, 7, 12: oratio carens hac virtute (i. e. ordine) tumultuetur necesse est, id. Inst. 7, prooem. § 3; so id. ib. 2, 12, 11.☞

1 Act. collat. form tŭmultŭo , āre: quid sit mi expedi, quor tumultues, Plaut. Rud. 3, 2, 15; 3, 2, 24.—

2 Impers. pass. : hostibus nuntiatur, in castris Romanorum praeter consuetudinem tumultuari, that there is a tumult or disturbance in the camp , Caes. B. G. 7, 61; Liv. 36, 44, 4: cum tumultuatum in castris sciret, id. 25, 21, 2: cum Gallis tumultuatum verius quam belligeratum, id. 21, 16, 4; Flor. 4, 12, 30.

Related Words