ūsū-căpĭo (in recent edd. usually separate, ūsū căpĭo), cēpi, captum, 3, v. a. [2. usus]; jurid. t. t.,
to acquire ownership of a thing by long use , to acquire by prescription or usucaption : quoniam hereditas usu capta esset, Cic. Att. 1, 5, 6: scio jam biennium transisse, omniaque me usucepisse, Plin. Ep. 5, 1, 10: nullam penes se culpam esse, quod Hannibal jam velut usu cepisset Italiam, Liv. 22, 44, 6: subsiciva, ut usu capta, concessit, Suet. Dom. 9 fin. : filius pro donato non capiet usu, Dig. 41, 7, 1: propius est, ut usu eas capere non possis, ib. 41, 3, 29.