vānesco, ĕre, v. inch. n. [vanus], to pass away, disappear, vanish (poet. and in postAug. prose).
I Lit.: incipiunt gravidae vanescere nubes, Ov. Tr. 1, 2, 107: Ceres in sterilem herbam, id. Am. 3, 7, 31: spiritus meus in auras, id. H. 12, 85: cuncta in cinerem, Tac. H. 5, 7: nigra sed infusā vanescat sepia lymphā, Pers. 3, 13: (nubes) pondere suo victa in latitudinem vanescebat, Plin. Ep. 6, 16, 6.—
II Trop.: vanescitque absens et novus intrat amor, Ov. A. A. 2, 358: inanis credulitas tempore ipso, Tac. A. 2, 40; cf.: tempore ac spatio vanescere, id. ib. 2, 82: ira plebis, id. ib. 5, 9: dicta per auras, Ov. Am. 2, 14, 41: vos nolite pati nostrum vanescere luctum, i. e. to be in vain , Cat. 64, 199: cavendum est ne ipsa expositio vanescat, Quint. 4, 3, 8: quod magnificum alio referente fuisset, ipso qui gesserat recensente vanescit, Plin. Ep. 1, 8, 15.