vĕnĭo, vēni, ventum, 4 (fut. venibo, Pompon. ap. Non. 508, 23; imperf. venibat, Ter. Phorm. 652; gen. plur, part. sync. venientum, Verg. G. 4, 167; id. A. 1, 434; 6, 755), v. n. [Sanscr. root gā, go; Zend root gā, gam, go; Gr. ΒΑ-, βαίνω; Lat. ar-biter, venio; Goth. quiman; O. H. Germ. quëman, koman; Engl. come; v. Curt. Gr. Etym. p. 466], to come (cf. accedo).
I Lit.: nunc, cujus jussu venio et quam ob rem venerim, Dicam, etc., Plaut. Am. prol. 17: veni, vidi, vici, Suet. Caes. 37: imus, venimus, videmus. Ter. Phorm. 103: maritimus hostis ante adesse potest quam quisquam venturum esse suspicari queat, etc., Cic. Rep. 2, 3, 6: venio ad macellum, Plaut. Aul. 2, 8, 3: ut veni ad urbem, etc., Cic. Fam. 16, 12, 2: cupio, te ad me venire, id. ib. 16, 10, 1; Plaut. As. 2, 4, 2: mihi si spatium fuerit in Tusculanum veniendi, Cic. Fam. 9, 5, 3: Cato ... cum venerat ad se in Sabinos, had come home , id. Rep. 3, 28, 40: quia nudius quartus venimus in Cariam ex Indiā, Plaut. Curc. 3, 68: sexto die Delum Athenis venimus, Cic. Att. 5, 12, 1: Italiam fato profugus, Laviniaque venit Litora, Verg. A. 1, 2: tumulum antiquae Cereris sedemque sacratam Venimus, id. ib. 2, 743 (cf. devenio): vin' ad te ad cenam veniam, Plaut. Stich. 3, 2, 30: mercator venit huc ad ludos, id. Cist. 1, 3, 9: homo ad praetorem deplorabundus venit, id. Aul. 2, 4, 38: neque ego te derisum venio neque derideo, id. ib. 2, 2, 46: ad istum emptum venerunt illum locum senatorium, Cic. Verr. 2, 2, 50, § 124.—With inf.: parasitus modo venerat aurum petere, Plaut. Bacch. 4, 3, 18: non nos Libycos populare penates Venimus, Verg. A. 1, 528.— Of inanimate subjects: navis huc ex portu Persico Venit, Plaut. Am. 1, 1, 249: denique in os salsi venit umor saepe saporis, Cum mare vorsamur propter, Lucr. 4, 220: (aër) Per patefacta venit penetratque foramina, id. 4, 891: (speculi imago) Dum venit ad nostras acies, id. 4, 279: sub aspectum venire, Cic. de Or. 2, 87, 358: in conspectu, Caes. B. C. 2, 27: in conspectum, Hirt. B. G. 8, 48; Cic. Fin. 1, 7, 24: muliebris vox mihi ad aures venit, Plaut. Rud. 1, 4, 13; in Italiā te moraturum, dum tibi litterae meae veniant, reaches you , Cic. Fam. 11, 24, 2: hereditas unicuique nostrum venit, comes , i. e. descends to each of us , id. Caecin. 26, 74; cf.: hic Verres hereditatem sibi venisse arbitratus est, quod in ejus regnum ac manus venerat is, quem, etc., id. Verr. 2, 4, 27, § 62: hic segetes, illic veniunt felicius uvae, come forth , i. e. grow , Verg. G. 1, 54; so, arbores sponte suā, id. ib. 2, 11; 2, 58; Prop. 1, 2, 10. —
β Impers. pass. , we , they , etc., came or have come , etc.: Lilybaeum venitur, Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141: ad me ventum est, it has fallen to me , id Quint. 1, 3: dum ad flumen Varum veniatur, Caes. B. C. 1, 87: (Galli) veniri ad se confestim existimantes, ad arma conclamant, id. B. G. 7, 70: ventum in insulam est, Cic. Leg. 2, 3, 6: ubi eo ventum est, Caes. B. G. 1, 43: ad quos ventum erat, id. ib. 2, 11; 3, 23: eo cum esset ventum, id. ib. 7, 61.—
B Esp., to come. spring , be descended : qui se Bebryciā veniens Amyci de gente ferebat (i. e. qui se ferebat venientem, etc.), Verg. A. 5, 373 Forbig. ad loc. —
II Trop.
A In gen.: vides, quo progrediente oratione venturum me puto, Cic. Rep. 1, 40, 62. ut jam a principio videndum sit, quemadmodum velis venire ad extremum orationis, id. Or. 59, 201: contra rem suam me nescio quando venisse questus est, that I appeared , id. Phil. 2, 2, 3: contra amici summam existimationem, id. Att. 1, 1, 4: si rem nullam habebis, quod in buccam venerit, scribito, id. ib. 1, 12, 4; v. bucca: si quid in mentem veniet, id. ib. 12, 36, 1.—So in Cic. with nom. only of neutr. pron. or res; but freq. impers. with gen.: cum matronarum ac virginum veniebat in mentem, when I thought of , Cic. Sull. 6, 19: venit enim mihi in mentem oris tui, id. Rosc. Am. 34, 95; id. Sull. 14, 38; v. also mens, II. B. fin. and the passages there cited: oratorum laus ita ducta ab humili venit ad summum, ut, etc., id. Tusc. 2, 2, 5: prava ex falsis opinionibus veniunt, Quint. 5, 10, 34: vitium pejus, quod ex inopiā, quam quod ex copiā venit, id. 2, 4, 4: non omne argumentum undique venit, id. 5, 10, 21.—With dat.: existimabunt majus commodum ex otio meo quam ex aliorum negotiis reipublicae venturum, Sall. J. 4, 4; 8, 2: ubi ea dies, quam constituerat cum legatis, venit, Caes. B. G. 1, 8; so, dies, id. ib. 7, 3: tempus victoriae, id. ib. 7, 66; cf.: suum tempus eorum laudi, Quint. 3, 1, 21: non sumus omnino sine curā venientis anni, for the coming year , Cic. Q. Fr. 3, 4, 4: exemplum trahens Perniciem veniens in aevum, Hor. C. 3, 5, 16: veniens aetas, the future , Ov. F. 6, 639.—Of events, to come , i. e. to happen : quod hodie venit, Tac. A. 14, 43.—
B In partic.
1 Venire in aliquid (rarely ad aliquid; v. infra), to come into , fall into any state or condition (so esp. freq.): venisse alicui in amicitiam, to have obtained one's friendship or alliance , Caes. B. G. 6, 5, 4: in calamitatem, Cic. Rosc. Am. 17, 49: in cognitionem alicujus, Quint. 7, 2, 20: in consuetudinem, Cic. Caecin. 2, 6; cf.: quaedam in consuetudinem ex utilitatis ratione venerunt, id. Inv. 2, 53, 160: in proverbii consuetudinem, id. Off. 2, 15, 55.—Of a personal subject: (milites) qui in consuetudinem Alexandrinae vitae venerant, Caes. B. C. 3, 110: ut non solum hostibus in contemptionem Sabinus veniret, sed, etc., had fallen into contempt , id. B. G. 3, 17: in contentionem, etc., Cic. Div. 2, 63, 129: si falso venisses in suspitionem, P. Sestio, id. Vatin. 1, 2: summum in cruciatum, Caes. B. G. 1, 31: aut in controversiam aut in contentionem, Quint. 3, 6, 44: in discrimen, Cic. Rosc. Am. 6, 16: in dubium, id. Quint. 2, 5: in alicujus fidem ac potestatem, to place one's self under the protection and in the power of a person , to surrender at discretion , Caes. B. G. 2, 13: ne in odium veniam, Cic. Fin. 2, 24, 79; cf.: Tarquinii nomen huic populo in odium venisse regium, id. Rep. 1, 40, 62: ipse illi perditae multitudini in odium acerbissimum venerit, id. Att. 10, 8, 6: in eam opinionem Cassius veniebat, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 2: in partem alicujus, to take part in it , Cic. Fam. 14, 2, 3: in periculum, Caes. B. C. 1, 17: in sermonem alicujus, i. e. to enter into conversation , Cic. Att. 14, 1, 1; and in another sense: cum loquerer cum Phaniā, veni in eum sermonem, ut dicerem, etc., I happened to say that , id. Fam. 3, 5, 3: nonnullam in spem veneram, posse me, etc., id. de Or. 2, 54, 217: summam in spem per Helvetios regni obtinendi venire, to entertain hopes , to hope , Caes. B. G. 1, 18.— Esp. with res as subject, the affair came to , reached the point , etc.: res proxime formam latrocinii venerat, Liv. 2, 48, 5; 2, 56, 5: res venit prope secessionem, id. 6, 42, 10. ad ultimum dimicationis rati rem venturam, id. 2, 56, 5: cum speramus eo rem venturam, ut, etc., Hor. Ep. 2, 1, 226.— Impers. : saepe in eum locum ventum est, ut, etc., to such a point that , Caes. B. G. 6, 43; Liv. 7, 30, 9.—
β Ad aliquid: bene agis, Alba; ad tuam veniam condicionem, will accept , Cic. Verr. 2, 3, 62, § 146: ad summum fortunae, to attain , Hor. Ep. 2, 1, 32.—
2 In speaking, to come to a topic: ut jam a fabulis ad facta veniamus, Cic. Rep. 2, 2, 4: ut ad fabulas veniamus, id. Rosc. Am. 16, 46: venio ad tertiam epistulam, id. Q. Fr. 3, 14, 12: venio ad recentiores litteras, id. Att. 14, 19, 5: ad Arcesilam Carneademque veniamus, id. Ac. 2 ( Luc. ), 4, 12: venio nunc ad tertium genus illud, etc., id. Rep. 3, 33, 45: ad istius morbum et insaniam, id. Verr. 2, 4, 1, § 1 al.