vĕrēcundor, āri, v. dep. n. [verecundus],
I to feel bashful or ashamed , to be shy or diffident (rare but class.): verecundari neminem apud mensam decet, Plaut. Trin. 2, 4, 77: hi nostri amici verecundantur, capti splendore virtutis, Cic. Fragm. ap. Non. 480, 17: aliquem cunctantem et quasi verecundantem incitare, id. de Or. 3, 9, 36.— With inf.: Sp. Carvilio graviter claudicanti ex vulnere ... et ob eam causam verecundanti in publicum prodire, Cic. de Or. 2, 61, 249.—
II Transf., of things: (manus) probant, admirantur, verecundantur, express shame , Quint. 11, 3, 87.