vilico

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

vīlĭco (villĭco; perf. and sup. perh. not found), āre, 1, v. n. and a.; and vīlĭ-cor, ātus sum, āri, 1., v. dep. [vilicus].

I Neutr.

A To act as bailiff , overseer; to superintend (prop. of a country estate).

1 Form vilico: dispensare rem publicam, et in eā quodammodo vilicare, Cic. Rep. 5, 3, 5.—

2 Form vincor: non vilicari, sed dominari mea est sententia, Pomp. ap. Non. p. 186, 2 (Com. Rel. v. 45 Rib.): longe ab urbe vilicari, quo erus rarenter venit, id. ib. p. 186, 1: hic vilicor ante urbem: nunc rus eo, Turp. ap. Non. p. 186, 7 (Com. Rel. v. 82 Rib.).—

B Transf., to live or reside in the country.

1 Absol. : in Arpinos jam ... explodam hominem, ut vilicetur, Afran. ap. Non. p. 186, 5.—

2 With adv. of place : ego nondum etiam hic vilicabar, Turp. ap. Non. p. 186, 7.—

3 With abl.: vilicatus praediis, Aus. Ep. 22, 1.—

II Act. , to manage an estate, etc., as a bailiff , etc.: possessionem maximam illam vilicabat, Ap. Met. 8, 22, 7.

Related Words