vītābundus, a, um, adj. [vito],
I shunning , avoiding , evading (rare; not in Cic. or Caes.).
α With acc.: vitabundus classem hostium, Sall. Fragm. ap. Non. p. 186, 17 ( id. H. 3, 19 Dietsch): Hanno vitabundus castra hostium consulesque, Liv. 25, 13, 4. —
β Absol. : vitabundus per saltuosa loca exercitum ductare, Sall. J. 38, 1: inter tela hostium vitabundus erumpit, id. ib. 101, 9; Tac. H. 3, 37.