vŏcābŭlum, i, n. [voco], an appellation, designation, name of any thing (cf.: nomen, vox).
I In gen.: philosophorum habent disciplinae ex ipsis Vocabula, Ter. Eun. 264: nomen est, quo suo quaeque (persona) proprio et certo vocabulo appellatur, Cic. Inv. 1, 24, 34: si res suum nomen et proprium vocabulum non habet, ut pes in navi, etc., id. de Or. 3, 40, 159: neque verborum tanta copia sit in nostrā linguā, res ut omnes suis certis ac propriis vocabulis nominentur, id. Caecin. 18, 51: rebus non commutatis immutaverunt vocabula, id. Leg. 1, 13, 38; cf.: ex more imponens cognata vocabula rebus, Hor. S. 2, 3, 280: proferet in lucem speciosa vocabula rerum, id. Ep. 2, 2, 116; cf. Lucr. 5, 1042: Chaldaei non ex artis, sed ex gentis vocabulo nominati, Cic. Div. 1, 1, 2; id. N. D. 1, 15, 38: vocabula tantum pecuniarum, id. Pis. 37, 90: cui nomen neniae: quo vocabulo etiam Graecis cantus lugubres nominantur, id. Leg. 2, 24, 62: liberta, cui vocabulum Acte fuit, Tac. A. 13, 12: artifex, vocabulo Locusta, by name , id. ib. 12, 66: multa renascentur, quae jam cecidere, cadentque, Quae nunc sunt in honore, vocabula, Hor. A. P. 71: juncta vocabula sumere, Ov. F. 3, 511: ululatus, neque enim alio vocabulo potest exprimi theatris quoque indecora laudatio, Plin. Ep. 2, 14, 13.—
II In partic., in gram., a substantive , both in gen. and as an appellative noun in partic. (in contradistinction to nomen, as denoting a proper name; v. nomen): Aristoteles orationis duas partes esse dicit, vocabula et verba, ut homo et equus, et legit et currit, Varr. L. L. 8, §§ 11, 12, 45, 52 sq., 80 Müll; Quint. 1, 4, 20; Sen. Ep. 58, 6.