vocito

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

vŏcĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [voco].

I Act. , to be wont to call , to call , name (class.): igneus Vertex, quem patrio vocitamus nomine fulmen, Lucr. 6, 298: hanc (Matrem) variae gentes ... Idaeam vocitant matrem, etc., id. 2, 611: nostri quidem omnes reges vocitaverunt, qui soli, etc., Cic. Rep. 2, 27, 50: has Graeci stellas Hyadas vocitare suerunt, id. poët. N. D. 2, 43, 111: Demetrius qui Phalereus vocitatus est, id. Rab. Post. 9, 23: qui vivum eum tyrannum vocitarant, Nep. Dion, 10, 2: Lipara antea Melogonis vocitata, Plin. 3, 9, 14, § 93; Tac. H. 5, 2.—

II Neutr. , to call loudly , call out (very rare): clamor accurrentium, vocitantium, Tac. H. 2, 41.

Related Words