vulnĕro (voln-), āvi, ātum, 1, v. a. [vulnus], to wound, to hurt, or injure by a wound (syn.: saucio, ferio).
I Lit.: neu quis quem prius vulneret, quam illum interfectum viderit, Caes. B. G. 5, 58: L. Cotta legatus in adversum os fundā vulneratur, id. ib. 5, 35 fin. : plerosque jacula tormentis aut manu emissa vulnerabant, Sall. J. 57, 6: acie ipsā et ferri viribus vulnerari, Cic. Sest. 10, 24: corpus vulneratum ferro, id. Red. in Sen. 3, 7: (aper) vulnerat armentum, Ov. M. 11, 372.—With acc. of part affected : ipse volneratus umerum, femur, Plin. 7, 28, 29, § 103.—
B Transf., of things: Romanorum duae naves fractae sunt, vulneratae aliquot, Liv. 37, 30, 9: multis ictibus vulnerata navis erat, id. 37, 24, 8: Scythicorum (smaragdorum) tanta duritia est, ut non queant vulnerari, cannot be injured , defaced , Plin. 37, 5, 16, § 64.—
II Trop., to wound , hurt , injure , pain , etc.: aliquem voce, Cic. Cat. 1, 4, 9: virorum hoc animos vulnerare posset, Liv. 34, 7, 7: laesus ac vulneratus reus, Quint. 7, 2, 30: gravior ne nuntius aures Vulneret, Verg. A. 8, 583; cf.: vulnerant aures eorum praecepta continentiae, Lact. 7, 1, 14: (amor) mea vulnerat arcu Pectora, Ov. A. A. 1, 21: fortunae vulneror ictu, id. P. 2, 7, 41: crimine vulnerari, id. H. 18 (19), 105.