dubito

dubitō āvī, ātus, āre, freq.

dubius, to waver in opinion, be uncertain, be in doubt, be perplexed, doubt, question : ut iam liceat non dubitantem dicere: de indicando: de quā (legione) non dubitaret, had full confidence , Cs.: de armis dubitatum est: si dubitatum est, utrum, etc., L.: haec non turpe est dubitare philosophos: Hoc quis dubitet?O.: si quod illorum dubitabitur: res minime dubitanda: dubitati tecta parentis, O.: qualis sit futurus (eventus belli), Cs.: quid fecerit: honestumne factu sit an turpe: Recte necne, etc., H.: si dubitet an turpe non sit, inclines to think : dubito an hunc primum ponam, perhaps , N.: an dea sim, dubitor, O.: non dubitat, quin sit Troia peritura, has no doubt : neque dubitare, quin libertatem sint erepturi, Cs.: qui potest dubitari, quin, etc.: non dubito, fore plerosque qui, etc., N.: haud dubitans Romanos abituros, L.: aut vincere aut, si fortuna dubitabit, etc., waver , L.— To deliberate, consider, ponder : dubitate quid agatis: restat ut hoc dubitemus, uter, etc.: percipe Quid dubitem, meditate , V.: an sontīs mergeret, O.— To waver, be irresolute, hesitate, delay : illi nubere, S.: omnia ventre metiri: transire flumen, Cs.: haud dubitans, without hesitation : eos hostīs appellare dubitamus?: non dubitaturus quin cederet: tum dubitandum non existimavit, quin proficisceretur, Cs.: quid dubitas?Cs.: perterritis ac dubitantibus ceteris, S.: nec res dubitare remittit, O.