finis

fīnis is, m (often f in sing., C., V., H., O.)

2 FID-, that which divides, a boundary, limit, border : loci: imperi, S.: haud procul Argivorum fine positis castris, L.: arbiter Nolanis de finibus: inter eos finīs, quos feci, L.— A mark, starting-point, goal : finibus omnes Prosiluere suis, V.: trans finem iaculo expedito, H.: Solus superest in fine, at the goal , V.— Borders, territory, land, country : iter in Santonum finīs facere, Cs.: his finibus eiectus sum, S.: alienos populari finīs, L.: Atlanteus, the remote land of Atlas , H.—Abl.with gen, up to, as far as : matres pectoris fine prominentes, Cs.: Fine genūs succincta, O.—Fig., a limit, bound : ingeni sui fines: finem aequitatis transire: finem potentia caeli Non habet, O.: sunt certi denique fines, H.: intra Naturae finīs vivere, H.— An end, termination, close, conclusion, period, stop : finem iniuriis facturus, Cs.: orandi finem face, T.: scribendi: vitae: orationi finem facere: operum, H.: Imperium sine fine, everlasting , V.: Poscens sine fine Oscula, O.: usque ad eum finem, dum, etc., until the time when : quem ad finem sese iactabit audacia? till when? : quem ad finem? how long? —An end, death : invidiam supremo fine domari, H.: quem tibi Finem di dederint, H.— An end, extremity, highest point, greatest degree, summit : omnia: fines bonorum et malorum, i. e. supreme good and evil : honorum: aequi iuris, Ta.— An end, purpose, aim, object : domūs finis est usus: Quae finis standi? V.