solum

solum (1) ī, n

the lowest part, bottom, ground, base, foundation, floor, pavement, site: sola marmorea: (templi) Marmoreum, O.: ut eius (fossae) solum pateret, Cs.: (amnis) puro solo excipitur, bed, Cu.—The ground, earth, soil: ubi mollius solum reperit, Cu.: trabes in solo conlocantur, Cs.: clivus ad solum exustus, burned to the ground, L.: urbem ad solum diruere, Cu.; cf. solo aequandae sunt dictaturae, i. e. to be abolished, L.: saturare fimo pingui sola, V.: incultum et derelictum: Duratae solo nives, H.: Fecundum, O.: mite, H.: Urbs Etrusca solo, i. e. on Etruscan soil, V.: nudum, Cu.: solo inmobilis haeret, V.: cereale solum pomis agrestibus augent, their wheaten board, V.: tremit puppis, Subtrahiturque solum, i. e. the supporting sea, V.: caeleste, i. e. the sky, O.—Prov.: quodcumque in solum venit, whatever falls to the ground, i. e. whatever comes uppermost.—Of the foot, the sole: solorum callum.—A soil, land, country, region, place: solum, in quo tu ortus: pro solo, in quo nati essent, L.: natale, native soil, O. —Esp., in the phrase, vertere or mutare solum, to leave the country, go into exile: quo vertendi, hoc est, mutandi soli causā venerant: eo solum vertunt, hoc est, sedem ac locum mutant: si solum non mutarunt.—Fig., a base, basis, foundation: Auspicio regni stabilita scamna solumque, i. e. throne, Enn. ap. C.: solum quoddam atque fundamentum.