admoneo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

ad-mŏnĕo, ui, ĭtum, 2, v. a., to bring up to one's mind, to put one in mind of (in a friendly manner), to remind, suggest, advise, warn, admonish (by influencing more directly the reason and judgment; while in adhortor the admonition is addressed immediately to the will, Doed. Syn. 1, 164: “Moneo, et admoneo hoc differunt, quod monemus futura, admonemus praeterita; illa ut caveamus et discamus, haec ut recordemur,” Aus. Popma, p. 29; cf. Ellendt ad Cic. Brut. 3, 11: “in monente benevolentia, in admonente memoria,” Ernest. no. 1663).

I In gen., constr. absol. and with aliquem alicujus rei or de aliqua re , aliquam rem (Sallust employs them all); with ut or ne. when an action follows; with acc. and inf. or a rel. clause , when merely an historical fact is brought to view, Zumpt, § 439 and 615.

α Absol. : qui admonent amice, docendi sunt, Cic. N. D. 1, 3: amicissime admonere, id. Att. 7, 26: si sitis admoneret, profluente aquā vitam tolerat, Tac. A. 15, 45 fin. : admonitus in somnis, Vulg. Matt. 2, 22.—

β Aliquem alicujus rei : admonebat alium egestatis, alium cupiditatis suae, Sall. C. 21: quoniam nos tanti viri res admonuit, id. J. 95: admonere aliquem foederis, Liv. 35, 13; 5, 51: judices legum et religionis, Suet. Tib. 33: admonitus hujus aeris alieni, Cic. Top. 1, 5: aetatis et condicionis admoneri, Suet. Dom. 2; cf. Drak. ad Liv. 2, 36, 6.—And with acc. of person omitted: adversae res admonuerunt religionum, Liv. 5, 51; 5, 46, 6: veterum recentiumque admonens, Tac. H. 3, 24.—

γ Aliquem de aliqua re : de aede Telluris et de porticu Catuli me admones, Cic. Q. Fr. 3, 1, 4: ut aliquid aliquando de doctrinae studiis admoneamur, id. Rep. 1, 9: de moribus civitatis tempus admonuit, Sall. C. 5: admonuit eos de auxiliis Dei, Vulg. 2 Macc. 8, 19.—Sometimes in passing from a subject already discussed to a new one, = docere, dicere, to treat of , to speak of : de multitudine (verborum) quoniam quod satis esset admonui, de obscuritate pauca dicam, Varr. L. L. 6, § 40 Müll.—

δ With two acc. (in gen., only with illud, istuc, quod, multa, res, etc.): ridiculum est te istuc me admonere, Ter. Heaut. 353: illud te esse admonitum volo, Cic. Cael. 3, 8: jam illud non sunt admonendi, ut, etc., id. Off. 2, 19, 68: illud me praeclare admones, id. Att. 9, 9: sin quippiam essem admonitus, id. Fam. 5, 8: multa praeterea ostentis, multa extis admonemur, id. N. D. 2, 66: eam rem nos locus admonuit, Sall. J. 79.—

ε With acc. and inf.: admonuisti etiam dictum aliquod in petitionem tuam dici potuisse, Cic. Planc. 34, 85 B. and K.: et meminerant et admonebant alii alios, supplicium ex se, non victoriam peti, Liv. 28, 19: nostri detrimento admonentur diligentius stationes disponere, Hirt. B. G. 8, 12.—

ζ With a rel. clause : meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet, Cic. Fam. 5, 2.—

η With ut or ne : admonebat me res, ut, etc., Cic. Off. 2, 19, 67: Caninius noster me tuis verbis admonuit, ut scriberem, id. Fam. 9, 6: ea res admonet, ut, etc., Tac. A. 3, 25; so, corresp. with moneo, Sen. Ep. 24, 16.—

θ With the simple subj. (in the historians): simulque admonerent liberis suis prospiceret, Nep. Ph. 1: nisi Seneca admonuisset venienti matri occurreret, Tac. A. 13, 5: admonuit negotiis abstineret, Suet. Tib. 50: illud me admones, cum illum videro, ne nimis indulgenter, et cum gravitate potius loquar, Cic. Att. 9, 9, 2 (where ut is to be supplied from the preceding ne ).—

ι With a simple inf. (so most freq. after the Aug. per., but also in Cic.): ut mos erat istius atque ut eum suae libidines facere admonebant, Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63: easdem decedere campis admonuit, Verg. G. 4, 186; so, Matrem Admonuit ratibus sacris depellere taedas, id. A. 9, 109: sol acrior ire lavatum admonuit, Hor. S. 1, 6, 125; so Ov. M. 3, 601; 6, 150: nihil agere quod non prosit, fabella admonet, Phaedr. 3, 17; Tac. A. 15, 67: regrediendum (sc. esse sibi), Tac. Agr. 25.—

κ With ad and the gerund. : ad thesaurum reperiendum, Cic. Div. 2, 65, 134.—

λ With abl. of means or cause : de quibus (discordiis) ipsis his prodigiis a dis immortalibus admonemur, Cic. Har. Resp. 21, 44: proximi diei casu admoniti omnia ad defensionem paraverunt, Caes. B. C. 2, 14: divinā admonitus plagā, Vulg. 2 Macc. 9, 11.—

II Esp.

A To recall a thing to memory , to bring to remembrance (without any accessory notion of admonition); with acc. or gen.: cum memor anteactos semper dolor admonet annos, Tib. 4, 1, 189 Müll. (some read here admovet ): admonuit dominae deseruitque Venus, id. 1, 5, 40: nomen, quod possit equorum Admonuisse, Ov. M. 15, 543.—

B Of a creditor, to remind a debtor of his debt, to ask payment , to dun : cum tibi cotidie potestas hominis fuisset admonendi, verbum nullum facis, Cic. Quint. 12; so id. Top. 1 fin.

C In the poets and in later Lat., to urge or incite to action (cf. admonitor): telo admonuit bijugos, Verg. A. 10, 586; so Spart. Sever. 11 fin. : liberos verberibus, Sen. Clem. 1, 14; id. Const. Sap. 12 fin.

Related Words