arrideo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

ar-rīdĕo (adr-, Lachm., B. and K., Halm, K. and H.; arr-, Fleck., Merk., Weissenb.), rīsi, rīsum, 2, v. n., to laugh at or with, to smile at or upon, especially approvingly.

I Lit., constr. absol. or with dat., more rarely with acc.; also pass.

α Absol. : si non arriderent, dentis ut restringerent, Plaut. Capt. 3, 1, 26: oportet lenam probam arridere Quisquis veniat, blandeque alloqui, id. Truc. 2, 1, 14: cum quidam familiaris (Dionysii) jocans dixisset: huic (juveni) quidem certe vitam tuam committis, adrisissetque adulescens, utrumque jussit interfici, Cic. Tusc. 5, 20, 60: Hic cum adrisisset ipse Crassus, id. de Or. 2, 56, 229; id. Rep. 6, 12 fin. ; Tac. Or. 42 fin. : Cum risi, arrides, Ov. M. 3, 459: Cum adrisissent, discessimus, Tac. Or. 42; so * Vulg. Dan. 14, 6.—

β With dat.: Tum mi aedes quoque arridebant, Plaut. As. 1, 3, 55: si dentibus adrident, Hor. A. P. 101: nulli laedere os, arridere omnibus, Ter. Ad. 864; id. Eun. 250: vix notis familiariter arridere, Liv. 41, 20.—

γ With acc.: video quid adriseris, Cic. N. D. 1, 28, 79: Cn. Flavius id adrisit, laughed at this , Piso ap. Gell. 6, 9 fin. : vos nunc alloquitur, vos nunc adridet ocellis, Val. Cato (App. Verg.) Dir. 108.—

δ Pass. : si adriderentur, esset id ipsum Atticorum, Cic. Opt. Gen. 4, 11 (B. and K., riderentur ). —

II Trop.

A Subject., to be favorable , kindly disposed to one : cum tempestas adridet, Lucr. 2, 32: et quandoque mihi Fortunae adriserit hora, Petr. 133, 3, 12.—

B Object. (i. e. in reference to the effect produced), to be pleasing to , to please : inhibere illud tuum, quod valde mihi adriserat, vehementer displicet, Cic. Att. 13, 21: quibus haec adridere velim, Hor. S. 1, 10, 89.