com-mŏnĕo (conm-), ŭi, ĭtum, 2, v. a.,
I to remind one forcibly of something , to put in mind , to impress upon , to bring to recollection (in good prose); constr. (cf. admoneo).
α With aliquem : ut commoneri nos satis sit, nihil attineat doceri, Cic. Fin. 3, 1, 3: meretricem, Plaut. Mil. 3, 3, 8: me, Cic. Verr. 2, 4, 26, § 57; Quint. 11, 3, 130: commonito pro rostris populo, * Suet. Claud. 22; cf.: quarum (notarum) recordatio commoneat et quasi excitet memoriam, Quint. 11, 2, 28.—
β With aliquem alicujus rei : mearum me absens miseriarum conmones, Plaut. Rud. 3, 4, 38: grammaticos officii sui, Quint. 1, 5, 7: te ejus matrimonii, Auct. Her. 4, 33, 44; cf.: ut hic modo me commonuit anulus quod totum effluxerat, Cic. Verr. 2, 4, 26, § 57.—
γ With aliquem de aliquā re : de avaritiā tuā, Cic. Verr. 2, 1, 59, § 154: de periculo, id. Part. Or. 27, 96. —
δ With aliquem aliquid : officium vostrum ut vos malo cupiatis conmonerier, Plaut. Ps. 1, 2, 17.—Simply with aliquid : cum amice aliquid commonemus, Quint. 6, 1, 50: quae commonet usus, Sil. 13, 111.—
ε With rel.-clause : quam hic mihi sit facile atque utile, Aliorum exempla commonent, Ter. And. 812; so, commonere aliquem cur, etc., Quint. 11, 2, 30; and pass. : hoc qui venerit mi in mentem, re conmonitus sum modo, Plaut. Trin. 4, 3, 47 Fleck. (Brix.: hoc qui in mentem venerit mi? Re ipsā conmonitus sum).—
ζ With ut or ne : ut neque me consuetudo, neque amor commoneat, ut servem fidem, Ter. And. 280: qui ut ordini rerum animum intendat, etiam commonendus est, Quint. 4, 1, 78: commoneo tamen, ne quis hoc cottidianum habeat, Cels. 1, 3.—
η With alicujus rei : horum tamen utcumque commonet locus, Quint. 11, 2, 24.