confinis

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

con-fīnis (access. form confīnĭus, a, um, Auct. Her. 4, 11, 16 B. and K.; Schol. Juv. 14, 151; Front. Pol. p. 144 Goes.), e, adj., bordering one upon another, bordering on, adjoining, contiguous (class. in prose and poetry, but not in Cic.).

I Prop.

α Absol. : fundi, Varr. R. R. 1, 16, 1; Dig. 10, 1, 4, § 8: in confinem agrum, Liv. 4, 49, 4: templa, Ov. A. A. 1, 87.—

β With dat.: confines erant hi Senonibus, * Caes. B. G. 6, 3: regio confinis Illyrico, Liv. 45, 29, 9: uti quisque potentiori confinis erat, Sall. J. 41, 8: gens confinis Cappadociae, Nep. Dat. 4, 1; Curt. 6, 5, 11: Mauri Atlanti, Plin. 13, 15, 29, § 91: caput collo, Ov. M. 1, 718: litora prato, id. ib. 13, 924: fons fundo, Dig. 8, 3, 20, § 2.—

B Subst.

1 confīnis , is, m., a neighbor , Dig. 18, 1, 35, § 8; Mart. 2, 32; Lact. 5, 2, 3.—

2 confīne , is, n., that which borders upon, a boundary, border, confine, neighborhood : mundi labentis, Luc. 6, 649: papillae, Val. Fl. 6, 374.—

II Trop., nearly related, nearly like, similar (mostly postAug.; esp. freq. in Quint.): pervenire ad confinium genus ejus generis (orationis), Auct. Her. 4, 11, 16 B. and K. (al. confine).— With dat.: confinia carmina studio vestro, Ov. P. 2, 5, 71: vitia virtutibus, Sen. Ep. 120, 8: confinia sunt his celebrata apud Graecos schemata, Quint. 9, 2, 92; so id. 5, 11, 21; 6, 3, 88 al.; Symm. Ep. 10, 1.

Related Words