denego

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

dē-nĕgo, āvi, ātum, 1, v. a.

I To deny a thing, to say it is not so (very rare): datum denegant, quod datum est, Plaut. Men. 4, 2, 12: objecta, Tac. A. 15, 57.—Far more freq. and class. (cf., on the contrary, abnego).—

II To reject, refuse, deny a request, entreaty, etc. (for syn. cf.: nego, infitias eo, infitior, diffiteor, recuso, abnuo, renuo, detrecto).

α With acc.: si tibi denegem, quod me oras, Plaut. Trin. 5, 2, 47: cum id quod antea petenti denegasset, ultro polliceretur, Caes. B. G. 1, 42; cf. id. B. C. 1, 32, 6: auxilia, Hirt. B. G. 8, 45: praemium dignitatis, quod populus Romanus, cum hujus majoribus semper detulisset, huic denegaret, Cic. Fl. 1; id. Verr. 2, 5, 14; cf. id. Phil. 11, 8, 19: sperata gaudia Nymphae Denegat, Ov. M. 4, 369 et saep.; with ellipsis of object: duo rogavi te: ne deneges mihi, Vulg. Prov. 30, 7.—Poet. of subjects not personal: undas amnis, afflatus ventus, Ov. Ib. 107 sq.: oratorium ingenium alicui, Tac. Or. 10.—

β With inf. or acc. and inf. (poet.): denegavit, se dare granum tritici, Plaut. Stich. 4, 1, 52; Ter. And. 241; Prop. 2, 24, 28 (3, 19, 12 M.): dare denegaris, Ter. Heaut. 487; Hor. Od. 3, 16, 38.—

γ Absol. , Ter. And. 158; 630; 633; Cic. Fam. 5, 12, 2; id. Att. 1, 1; Suet. Caes. 1 al.—

δ With se, to deny one's self , i. e. subject his own will to another's (eccl. Lat.), Vulg. Marc. 8, 34.

Related Words