diuturnus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

dĭūturnus, a, um (diŭ-, Ov. F. 6, 352), adj. [diu],

of long duration , lasting , long (class.; cf.: diutinus, longinquus): quid putet in rebus humanis diuturnum, qui cognoverit, quid sit aeternum? Cic. Rep. 1, 17; cf. gloria (opp. aeterna), id. ib. 6, 21; opp. extremum, id. de Sen. 19, 69: usus, id. Lael. 22 fin. : injuria, id. Fam. 6, 10, 5: bellum, id. de Imp. Pomp. 12 fin. : pax, id. Rep. 5, 2; id. Prov. Cons. 3: quies, Sall. C. 31: labor, Caes. B. C. 2, 45 fin. : obsidio, Ov. F. 6, 352: mala, id. Tr. 4, 6, 50 et saep.: status rei publicae, Cic. Rep. 2, 37; cf. res publica, id. ib. 1, 26; 2, 3: rex, id. ib. 2, 12: non potes esse diuturnus, i. e. your power , id. Phil. 2, 44, 113: dux, experienced , veteran , Amm. 16, 2, 2.— Comp. : equae, longerlived , Varr. R. R. 2, 7, 11; cf. filia, Ov. F. 6, 219; id. M. 3, 472: molestiae, of longer duration , Cic. Fam. 6, 13, 3: impunitas, Caes. B. G. 1, 14, 5: multa, Plin. 7, 55, 56, § 188.— Sup. : poenae diuturnissimae, Aug. Civ. Dei, 21, 23 init.—Adv. : diūturne , Cic. Fam. 6, 10, 5 Orell. (dub. al. diuturnam).— Comp. : diuturnius, longer , Sid. Ep. 2, 14; 9, 9.

Related Words