frūmentor, ātus, 1, v. dep. n. and a. [frumentum].
I Neutr. , milit. t. t., to fetch corn , to forage , purvey : erat eodem tempore et materiari et frumentari et tantas munitiones fieri necesse, Caes. B. G. 7, 73, 1: cum in propinquo agro frumentarentur, Liv. 31, 36, 7: frumentatum mittere, Caes. B. G. 4, 32, 1; 6, 36, 2: frumentatum ire, Pompei. in Cic. Att. 8, 12, C, 1 fin. : frumentandi rationem habere, Caes. B. G. 7, 75, 1: pabulandi aut frumentandi causa progressi, id. B. C. 1, 48, 6: frumentatum missus, Sall. J. 56, 3.—
II Act. , to furnish or provide with corn (post-class.), Tert. ad Natt. 2, 8.