frūmentum, i, n. [contr. from frugimentum, from FRVG, v. fruor; fruit, κατʼ ἐξοχήν, i. e.],
I corn , grain (class.; in sing. usually of corn harvested): Julianus scribit: frumentum id esse, quod arista in se teneat, recte Gallum definisse: lupinum vero et fabam fruges potius dici, quia non arista sed siliqua continentur, quae Servius apud Alfenum in frumento contineri putat, Dig. 50, 16, 77: sunt prima earum (frugum) genera: frumenta, ut triticum, hordeum; et legumina, ut faba, cicer, kinds of corn , Plin. 18, 7, 9, § 48: in segetibus frumentum, in quo culmus extulit spicam, etc., Varr. R. R. 1, 48, 1: triticum vel alia frumenta, Col. 8, 9, 2: triticeum, Mart. 13, 12: Galli turpe esse ducunt frumentum manu quaerere, Cic. Rep. 3, 9: frumentum ex agris in loca tuta comportatur, id. Att. 5, 18, 2: ut in itinere copia frumenti suppeteret, Caes. B. G. 1, 3, 1; 1, 48, 2: ingens frumenti acervus, Hor. S. 2, 3, 111; 1, 1, 45; Liv. 2, 52; 21, 48; 23, 12; 23, 21 et saep.: tessera frumenti, a ticket giving the holder a share in the public distribution of corn , Juv. 7, 174; cf. Dict. of Antiq. pp. 580 sq., 864.—In plur. (esp. of standing grain: frumenta sunt proprie omnia quae aristas habent, Isid. Orig. 17, 3): bona, Cato ap. Gell. 13, 17, 1: luxuriosa, Cic. Or. 24, 81: non modo frumenta in agris matura non erant, sed, etc., Caes. B. G. 1, 16, 2; 1, 40, 11; 3, 9, 8 et saep.: frumenta autumni matura in agris, Sall. H. 3, 67, 20; Hor. Ep. 1, 16, 72; 2, 1, 140; Liv. 23, 32; 25, 15; 31, 2; 33, 6 et saep.—
II Transf.: frumenta, the small seeds or grains of figs , Plin. 15, 19, 21, § 82; 17, 27, 44, § 256.