hĕbĕo, ēre, v. n., to be blunt or dull (perh. not ante-Aug.).
I Lit.: ferrum nunc hebet? Liv. 23, 45, 9.—
II Trop., to be dull , sluggish , inactive , not lively : gelidus tardante senecta Sanguis hebet, Verg. A. 5, 396: corpus hebet somno, Val. Fl. 4, 41: stella hebet, id. 5, 371: et jam Plias hebet, Luc. 2, 722: ipsi hebent mira diversitate naturae, cum iidem homines sic ament inertiam et oderint quietem, lounge about , Tac. G. 15: quid stolidi ad speciem notae novitatis hebetis? are amazed , Aus. Epigr. 69: temporis adversi sic mihi sensus hebet, Ov. Tr. 4, 1, 48: olim annis ille ardor hebet, Val. Fl. 1, 53: hebent irae, Stat. Th. 11, 386.