immortalis

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

immortālis (inm-), e, adj. [in-mortalis], undying, immortal (class.).

I Lit.: si nullum corpus immortale sit, nullum esse corpus sempiternum: corpus autem immortale nullum esse, etc., Cic. N. D. 3, 12, 29: credo deos immortales sparsisse animos in corpora humana, etc., id. de Sen. 21, 77: dii; v. deus: animi, id. ib. 23, 82; id. Leg. 2, 11, 27: natura (opp. mortalis fortuna), id. Off. 1, 33, 120: pro di inmortales! Ter. Ad. 447: pro deorum inmortalium! id. Phorm. 351 al.— Subst. plur. : immortāles , ium, m., the immortals , gods : quod ad immortales attinet, haec; deinceps quod ad mortales, to the gods , Varr. L. L. 5, § 75 Müll.; Lucr. 5, 165.—

II Transf.

A Imperishable , eternal , endless : memoria et gloria, Cic. Balb. 17, 40: memoriam alicujus reddere, id. de Or. 2, 2, 8: fructum cepi vestri in me amoris et judicii, id. Pis. 14, 31: gratias agere alicui, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 1: opera edere, Liv. 1, 16, 1: tributa, Tac. H. 4, 32: illa Sallustii velocitas, Quint. 10, 1, 102: nemo ignaviā immortalis factus est, Sall. J. 90, 49: immortalia ne speres, monet annus, etc., Hor. C. 4, 7, 7.—

B Poet., like the gods , blessed , exceedingly happy : immortalis ero, si altera talis erit, Prop. 2, 14 (3, 6), 10; 2, 15 (3, 7), 39.—Hence, * adv.: immortālĭter , infinitely : gaudeo, Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 9.

Related Words