immortālĭtas (inm-), ātis, f. [immortalis], exemption from death, immortality (class.).
I Lit.: salvos sum: inmortalitas mihi datast, Plaut. Merc. 3, 4, 18: quae Socrates supremo vitae die de immortalitate animorum disseruisset, Cic. de Sen. 21, 78: vita beata nullā aliā re nisi immortalitate cedens caelestibus, id. N. D. 2, 61, 153.—In plur.: vide igitur, ne virtutibus hominum isti honores habeantur, non immortalitatibus, to their immortal natures , Cic. N. D. 3, 18, 46.—
II Transf.
A Imperishableness , imperishable fame , undying renown , immortality : non censet lugendam esse mortem, quam immortalitas consequatur, Cic. de Sen. 20, 74: jam tum inmortalitatis virtute partae fautor, Liv. 1, 7, 15: emit morte immortalitatem, Quint. 9, 3, 71: mihi populus Romanus aeternitatem immortalitatemque donavit, Cic. Pis. 3, 7: gloriae, id. de Sen. 23, 82: aliquid immortalitati commendare, id. de Or. 2, 9, 36: aliquid immortalitati tradere, id. ib. 3, 16, 60. —*
B (Acc. to immortalis, II. B.) Blessedness , the height of happiness : mihi immortalitas parta est, si, etc., Ter. And. 960.