inclino

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

in-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [clino, clinatus].

I Act. , to cause to lean , bend , incline , turn a thing in any direction; to bend down , bow a thing.

A Lit.

1 In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose): vela contrahit malosque inclinat, Liv. 36, 44, 2: genua arenis, Ov. M. 11, 356: (rector maris) omnes Inclinavit aquas ad avarae litora Trojae, id. ib. 11, 209: inclinato in dextrum capite, Quint. 11, 3, 119; id. ib. 69: inclinata utrolibet cervix, id. 1, 11, 9: pollice intus inclinato, id. 11, 3, 99: arbor Inclinat varias pondere nigra comas, Mart. 1, 77, 8: sic super Actaeas agilis Cyllenius arces Inclinat cursus, Ov. M. 2, 721: at mihi non oculos quisquam inclinavit euntes, i. e. closed my sinking eyes , Prop. 4 (5), 7, 23 (Müll. inclamavit euntis): prius sol meridie se inclinavit, quam, etc., i. e. declined , Liv. 9, 32, 6; cf.: inclinato jam in postmeridianum tempus die, Cic. Tusc. 3, 3, 7.— Mid.: inclinari ad judicem (opp. reclinari ad suos, Quint. 11, 3, 132): (terra) inclinatur retroque recellit, bends down , Lucr. 6, 573: saxa inclinatis per humum quaesita lacertis, Juv. 15, 63.—

2 In partic.

a In milit. lang., to cause to fall back or give way : ut Hostus cecidit, confestim Romana inclinatur acies, i. e. loses ground , retreats , Liv. 1, 12, 3: tum inclinari rem in fugam apparuit, id. 7, 33, 7: quasdam acies inclinatas jam et labantes, Tac. G. 8; cf. under II. —

b In gen., to turn back , cause to move backward : septemtrio inclinatum stagnum eodem quo aestus ferebat, Liv. 26, 45, 8: cum primum aestu fretum inclinatum est, id. 29, 7, 2.—

c In mal. part., to lie down , stretch out : jam inclinabo me cum liberta tua, Plaut. Pers. 4, 8, 7: quot discipulos inclinet Hamillus, Juv. 10, 224: ipsos maritos, id. 9, 26.—

3 Transf., of color, to incline to : colore ad aurum inclinato, Plin. 15, 11, 10, § 37: coloris in luteum inclinati, id. 24, 15, 86, § 136.—

4 Of a disease, to abate , diminish : morbus inclinatus, Cels. 3, 2: febris se inclinat, id. ib. al.—

B Trop.

1 In gen., to turn or incline a person or thing in any direction: se ad Stoicos, Cic. Fin. 3, 3, 10: culpam in aliquem, to lay the blame upon , Liv. 5, 8, 12: quo se fortuna, eodem etiam favor hominum inclinat, Just. 5, 1 fin. : judicem inclinat miseratio, moves , Quint. 4, 1, 14: haec animum inclinant, ut credam, etc., Liv. 29, 33, 10.—Mid.: quamquam inclinari opes ad Sabinos, rege inde sumpto videbantur, Liv. 1, 18, 5.—

2 In partic.

a To change , alter , and esp. for the worse, to bring down , abase , cause to decline : se fortuna inclinaverat, Caes. B. C. 1, 52, 3: omnia simul inclinante fortuna, Liv. 33, 18, 1: ut me paululum inclinari timore viderunt, sic impulerunt, to give way , yield , Cic. Att. 3, 13, 2: eloquentiam, Quint. 10, 1, 80.—

b To throw upon , remove , transfer : haec omnia in dites a pauperibus inclinata onera, Liv. 1, 43, 9: omnia onera, quae communia quondam fuerint, inclinasse in primores civitatis, id. 1, 47, 12.—In gram., to form or inflect a word by a change of termination (postclass.): (vinosus aut vitiosus) a vocabulis, non a verbo inclinata sunt, Gell. 3, 12, 3; 4, 9, 12; 18, 5, 9: partim hoc in loco adverbium est, neque in casus inclinatur, id. 10, 13, 1.—

II Neutr. , to bend , turn , incline , decline , sink.

A Lit. (rare, and not in Cic.): paulum inclinare necesse est corpora, Lucr. 2, 243: sol inclinat, Juv. 3, 316: inclinare meridiem sentis, Hor. C. 3, 28, 5 (for which: sol se inclinavit, Liv. 9, 32, 6; v. above I. A. 1.): in vesperam inclinabat dies, Curt. 6, 11, 9.—

2 In partic., in milit. lang., to yield , give way : ita conflixerunt, ut aliquamdin in neutram partem inclinarent acies, Liv. 7, 33, 7: in fugam, id. 34, 28 fin. : inclinantes jam legiones, Tac. A. 1, 64; id. H. 3, 83.—

3 To change for the worse, turn , fail : si fortuna belli inclinet, Liv. 3, 61, 5: inde initia magistratuum nostrum meliora ferme, et finis inclinat, Tac. A. 15, 21. —

B Trop., to incline to , be favorably disposed towards any thing (also in Cic.): si se dant et sua sponte quo impellimus, inclinant et propendent, etc., Cic. de Or. 2, 44, 187: ecquid inclinent ad meum consilium adjuvandum, id. Att. 12, 29, 2: ad voluptatem audientium, Quint. 2, 10, 10: in stirpem regiam studiis, Curt. 10, 7, 12: amicus dulcis, Cum mea compenset vitiis bona, pluribus hisce ... inclinet, Hor. S. 1, 3, 71: cum sententia senatus inclinaret ad pacem cum Pyrrho foedusque faciendum, Cic. de Sen. 6, 16: color ad crocum inclinans, Plin. 27, 12, 105, § 128: omnia repente ad Romanos inclinaverunt. turned in favor of , Liv. 26, 40, 14. — With ut : ut belli causa dictatorem creatum arbitrer, inclinat animus, Liv. 7, 9, 5: multorum eo inclinabant sententiae, ut tempus pugnae differretur, id. 27, 46, 7: hos ut sequar inclinat animus, id. 1, 24, 2. — With inf.: inclinavit sententia, suum in Thessaliam agmen demittere, Liv. 32, 13, 5: inclinavit sententia universos ire, id. 28, 25, 15; cf. id. 22, 57, 11.— Pass. : consules ad patrum causam inclinati, Liv. 3, 65, 2; cf.: inclinatis ad suspicionem mentibus, Tac. H. 1, 81: inclinatis ad credendum animis, Liv. 1, 51, 7; Tac. H. 2, 1: ad paenitentiam, id. ib. 2, 45. —

2 In partic., to change , alter from its former condition (very rare): inclinant jam fata ducum, change , Luc. 3, 752. — Hence, in-clīnātus , a, um, P. a.

A Bent down , sunken : senectus, Calp. 5, 13; of the voice, low , deep : vox, Cic. Or. 17, 56; cf.: inclinata ululantique voce more Asiatico canere, id. ib. 8, 27. —

B Inclined , disposed , prone to any thing: plebs ante inclinatior ad Poenos fuerat, Liv. 23, 46, 3: plebs ad regem Macedonasque, id. 42, 30, 1: ipsius imperatoris animus ad pacem inclinatior erat, id. 34, 33, 9; Tac. H. 1, 81.—

C Sunken , fallen , deteriorated : ab excitata fortuna ad inclinatam et prope jacentem desciscere, Cic. Fam. 2, 16, 1: copiae, Nep. Pelop. 5, 4.—In neutr. plur. subst. : rerum inclinata ferre, i. e. troubles , misfortunes , Sil. 6, 119.

Related Words