ĭnĭmīcĭtĭa, ae, f. [inimicus],
I enmity , hostility , usu. in plur.: capere inimicitias in aliquem, Ter. Phorm. 370: suscipere, Cic. Fam. 2, 18, 2: intercedunt mihi inimicitiae cum aliquo, id. Cael. 13, 32: erant ei veteres inimicitiae cum Rosciis, id. Rosc. Am. 6, 17: inimicitias insitas habere et gerere cum aliquo, id. Font. 11, 23: inimicitias subire, id. Verr. 2, 5, 71, § 182: denuntiare alicui, id. Fl. 1, 2: exstinguere, id. Prov. Cons. 9, 22: inimicitias suas donare rei publicae, id. Fam. 5, 4, 2: inimicitias suas temporibus rei publicae permittere, id. Sest. 33, 72: nobiles inter eos, well known , Liv. 37, 35, 7: nobilissimae, id. 39, 4, 8; 40, 45, 7: paternae, id. 44, 25, 1: inimicitias habere conceptas ex aliqua re, Caes. B. C. 3, 16: exercere cum aliquo, Sall. C. 49: contrahere, Quint. 7, 1, 53: privatas ulcisci, Tac. A. 3, 12: fovere, id. ib. 11, 6: capitales, deadly , Paul. Sent. 2, 27, 1: mortales, transient , temporary (opp. amicitiae inmortales), Liv. 40, 46, 12.—
β Sing. : inimicitia (est) ira ulciscendi tempus observans, Cic. Tusc. 4, 9, 21; 4, 7, 16: miscent inter sese inimicitiam agitantes, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 275 Vahl.): aeque inimicitiam atque amicitiam in frontem promptam gero, id. ib. 19, 8, 6 (Trag. v. 8 Vahl.): cum eo reveni ex inimicitia in gratiam, Plaut. Stich. 3, 1, 8: inimicitiae causa, Dig. 22, 5, 3; 5, 1, 15.