inscius

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

in-scĭus, a, um, adj.,

I not knowing , ignorant of a thing (not used by Plaut. or Ter.; v. Ritschl, Proleg. p. 64 sq.; and cf. insciens); constr., absol. , with gen., rarely with de , an acc., an inf., or a rel. clause (class.).

α Absol. : distinguere artificem ab inscio, Cic. Ac. 2, 7, 22: is, quem vos ad mortem inscii misistis, ignorantly , id. Planc. 16, 40: inscios inopinantesque Menapios oppresserunt, Caes. B. G. 4, 4: omnibus insciis, neque suspicantibus, Auct. B. Afr. 37.—

β With gen.: omnium rerum, Cic. Brut. 85, 292: haedulus inscius herbae, Juv. 11, 66. —

γ With de aliqua re : de malitia, Dig. 16, 3, 31.—*

δ With acc.: at enim scies ea, quae fuisti inscius, Turp. ap. Non. 501, 18.—*

ε With inf.: imperii flectere molem haud inscius, Stat. Th. 3, 387 sq.: sutrinas facere inscius, Varr. ap. Non. 168, 17.—

ζ With rel. clause : inscii quid in Aeduis gereretur, not knowing , Caes. B. G. 7, 77: unde vitam sumeret inscius, Hor. C. 3, 5, 37.—

η With subj., Verg. A. 1, 718. —

B Special phrase: non sum inscius, I am by no means unaware , I know very well : nec vero sum inscius, esse utilitatem in historia, Cic. Fin. 5, 19, 51.—*

II Pass. , unknown : trames, Ap. Met. 5, 26, 4; cf. nescius.—Adv.: inscĭē , ignorantly , Ap. Deo Socr. p. 43, 7.

Related Words