ĭtĕrum (collat. form ‡ ĭtĕro, Inscr. ap. Fea Framm. di Fast. Cons. Tav. 10, n. 26), adv. [acc. sing. n. of compar. form from pronom. stem i- of is; cf. Sanscr. itara, the other; Hibern. itir], again, a second time, once more, anew.
I Lit.: ubi rex Agathocles regnator fuit, et iterum Phintias, tertium Liparo, Plaut. Men. 2, 3, 58: iterum mihi natus videor, quia te repperi, id. Poen. 5, 2, 117: iterum ille eam rem judicatam judicat, id. Rud. prol. 19: Livianae fabulae non satis dignae sunt, quae iterum legantur, Cic. Brut. 18, 71: C. Flaminius consul iterum, id. Div. 1, 35, 77: T. Quinctius Pennus, iterum, Liv. 4, 30; Nep. Hann. 5, 3; Hor. Ep. 1, 5, 4: cum is iterum bellum dare dixisset, Liv. 21, 18. — In enumerations: primo quidem decipi, incommodum est: iterum, stultum: tertio turpe, Cic. Inv. 1, 39, 71; id. Font. 8, 16; Suet. Caes. 36; id. Aug. 25; Nep. Hann. 6, 1; Juv. 4, 1.—With other advv. , esp. with semel, tertium, etc.: cum his Aeduos semel atque iterum armis contendisse, Caes. B. G. 1, 31; Juv. 3, 134: Venerium jacere iterum ac tertium, Cic. Div. 2, 59, 121: iterum atque tertium tribuni, Liv. 3, 19: semel iterumque, Cic. Div. 1, 25, 54.— Repeated: iterum atque iterum spectare, again and again , repeatedly , Hor. S. 1, 10, 39: iterum atque iterum fragor increpat ingens, Verg. A. 8, 527: iterumque iterumque vocavi, id. ib. 2, 770; 3, 436.—
II Transf., in turn , again , on the other hand : cum is iterum sinu effuso bellum dare dixisset, having loosed again the fold , Liv. 21, 18 fin. ; Just. 21, 4, 6: pares iterum accusandi caussas esse, Tac. A. 12, 65.