obtrectātĭo, ōnis, f. [obtrecto],
I an envious detracting , disparaging; detraction , disparagement (class.): obtrectatio est ea, quam intellegi ζηλοτυπίαν volo, aegritudo ex eo, quod alter quoque potiatur eo, quod ipse concupiverit, Cic. Tusc. 4, 8, 18: invidia atque obtrectatio, id. Inv. 1, 11, 16; cf. id. Brut. 42, 156 Orell. N. cr.; Liv. 28, 40: et malevolentia, Cic. Q. Fr. 1, 1, 15: et invidentia, id. Tusc. 4, 7, 16: et livor, Tac. H. 1, 1: malevolentissimae, Cic. Fam. 1, 7, 7; cf.: malevolorum obtrectationes et invidias prosternere, Vat. ap. Cic. Fam. 5, 9, 1: adversus gloriam, Liv. 28, 40.—
β With gen. obj. : laudis, Caes. B. C. 1, 7: gloriae alienae, Liv. 2, 40.