obtrectātor, ōris, m. [obtrecto],
I a detractor , traducer , disparager (class.): obtrectator est, qui facit quid contra recte tractantem, Paul. ex Fest. p. 199 Müll.: beneficii, Cic. Fl. 1, 2: multi communes obtrectatores atque omnium invidi, multa finxerunt, id. Planc. 23, 57: obtrectatores et invidi Scipionis, id. Rep. 1, 19, 31; id. Fam. 1, 4, 2: non relinquere locum obtrectatorum sermoni, id. Fl. 28, 68: contra inimicos atque obtrectatores, Quint. 11, 1, 23: laudum mearum, Cic. Brut. 1, 2.—
β With dat.: huic sententiae obtrectatores amici regis erant, Just. 31, 6, 1.