opportunus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

opportūnus (obp-), a, um, adj. [obportus, lit., at or before the port; hence],

I In gen., fit , meet , convenient , suitable , seasonable , opportune (class.; syn.: commodus, utilis): tempus actionis opportunum, Graece εὐκαιρία, Latine appellatur occasio, Cic. Off. 1, 40, 142: aetas opportunissima, id. Fam. 7, 7, 2: nihil opportunius accidere vidi, id. ib. 10, 16, 1.—Subst.: op-portūna , ōrum, n., fit or convenient things : locorum opportuna, Tac. A. 4, 24.—

II In partic.

A Advantageous , serviceable , useful : ceterae res, quae expetuntur, opportunae sunt singulae rebus singulis, Cic. Lael. 6, 22.—

B Fit , suitable , adapted to any thing: ad omnia haec magis opportunus nemo est, Ter. Eun. 1077.—

C Exposed , liable to any thing: Romanus cedentem hostem effuse sequendo opportunus huic eruptioni fuit, Liv. 6, 24: injuriae, Plin. 9, 31, 51, § 98: opportuniora morbis corpora, id. 18, 7, 12, § 68.—Hence, adv.: opportūnē , fitly , seasonably , opportunely (class.), Ter. Ad. 81: venisse, Cic. N. D. 1, 7, 16: locus opportune captus ad eam rem, id. Rosc. Am. 24, 68: opportune, importune, in season and out of season , Vulg. 2 Tim. 4, 2.— Comp. : opportunius alio loco referemus, Gai. Inst. 2, 97.— Sup. : nuntiis opportunissime allatis, Caes. B. C. 3, 101; Liv. 32, 18.

Related Words