paradoxus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

părădoxus, a, um, adj., = παράδοξος, marvellous, strange, contrary to all expectation, paradoxical; only subst.

I pără-doxus , i, m., one who , contrary to expectation , has conquered both in the lucta and in the pancratium on the same day; in Gr. usu. called παραδοξονίκης (late Lat.), Aug. Princip. Rhet. n. 9. The mimes were also called paradoxi, Vet. Schol. ad Juv. 8, 184.—

II părădoxum or -on i, n.

A A figure of speech : paradoxon, sive hypomone, sustentatio vel inopinatum. Hoc schema suspendit sensum: deinde subicit aliquid eo, contra exspectationem auditoris, sive magnum sive minus; et ideo sustentatio vel inopinatum dicitur, Rufin. Fig. Sentent. § 34; Isid. 2, 21, 29.—

B In plur.: pără-doxa , ōrum, n., = παράδοξα, the apparently contradictory doctrines of the Stoics : haec παράδοξα illi, nos admirabilia dicamus, Cic. Fin. 4, 27, 74; cf.: (illa) mirabilia Stoicorum quae παράδοξα nominantur, id. Ac. 2 ( Luc. ), 44, 136: quae quia sunt admirabilia contraque opinionem omnium, ab ipsis (Stoicis) etiam παράδοξα appellantur, tentare volui, etc. id. Par. prooem. 4.