placeo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

plăcĕo, cŭi and cĭtus, cĭtum, 2, v. n. (part. fut. pass.: dos placenda, Plaut. Trin. 5, 2, 35; v. I. A. fin.) [cf. placo], to please, to be pleasing or agreeable, to be welcome, acceptable, to satisfy (class.).

I Lit.

A In gen.: ungor ut illi placeam, Plaut. Cas. 2, 3, 11: meo neque cara'st cordi neque placet, id. Ep. 1, 2, 30: si placeo, utere, Ter. Phorm. 527: non placet Antonio consulatus meus: at placuit P. Servilio, Cic. Phil. 2, 5, 12; Ter. Ad. 59: et quae vobis placita est condicio, datur. id. Hec. 241: nec dubito, quin mihi (Erigona) placitura sit, Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 13: exspecto quid illis placeat de epistolā ad Caesarem, id. Att. 13, 1: tibi Ne Enipeus Plus justo placeat, Hor. C. 3, 7, 24: dis, quibus septem placuere colles, id. C. S. 7; id. Ep. 1, 7, 45; 1, 17, 35: quid placet aut odio est, id. ib. 2, 1, 101: quod spiro et placeo (si placeo) tuum est, id. C. 4, 3, 24; Plin. 12, 7, 14, § 29: sibi non placere, quod (Aristides) cupide elaborasset, ut, etc., Nep. Arist. 1, 4: quis gener hic placuit censu minor, Juv. 3, 160: Deo placere non possunt, Vulg. Rom. 8, 8.—As act. : si illa tibi placet, placenda dos quoque'st quam dat tibi, must be pleasing , Plaut. Trin. 5, 2, 35.—

B In partic.

1 In scenic lang., of players or pieces presented, to please , find favor , give satisfaction : primo actu placeo, Ter. Hec. 39: cui scenico placenti, Suet. Ner. 42; id. Galb. 12; id. Vit. 11: populo ut placerent quas fecisset fabulas, Ter. And. 3; ubi (fabulae) sunt cognitae, Placitae sunt, id. Hec. 20.—

2 Placere sibi, to be pleased or satisfied with one's self , to flatter one's self , to pride or plume one's self : ego numquam mihi minus quam hesterno die placui, Cic. de Or. 2, 4, 15: nolo tibi tam valde placeas, Petr. 126; Plin. 35, 9, 36, § 63: tu tibi tunc curruca places, Juv. 6, 276: omnes competitores placebant sibi, omnes omnibus displicebant, Sid. Ep. 7, 9.—

II Transf.: placet mihi (tibi, etc.), or simply placet, it pleases me , it seems good , right , or proper to me; it is my opinion , I am of opinion , I hold , believe , intend , purpose; and in perf. , placuit, or placitum est, it is decided , resolved , determined (mihi, nobis, etc., or absol. ).

A In gen.

α With dat.: ut ipsi auctori hujus disciplinae placet, Cic. Fin. 1, 9, 29: ut doctissimis sapientissimisque placuit, id. Div. 1, 49, 110: postea mihi placuit, ut summorum oratorum Graecas orationes explicarem, id. de Or. 1, 34, 155: ita nobis placitum est, ut, etc., Auct. Her. 2, 1, 1: sic Justitiae placitumque Parcis, Hor. C. 2, 17, 16: si placitum hoc Superis, Val. Fl. 3, 296.—With subject-clause : duo placet esse Carneadi genera visorum, Cic. Ac. 2 ( Luc. ), 31, 99; id. Rep. 1, 38, 60: sic visum Veneri, cui placet impares Formas, etc., mittere, Hor. C. 1, 33, 10: quis paria esse fere placuit peccata, laborant, Cum, etc., id. S. 1, 3, 96.—

β Without dat., Cic. Rep. 1, 46, 70: sed, si placet, in hunc diem hactenus, id. ib. 2, 44, 71; id. Sest. 51: placitum est, ut in aprico maxime pratuli loco considerent, id. Rep. 1, 12, 18.—With neutr. pron. as subj. : hocine placet? Plaut. Am. 1, 3, 16.—With subj.: placuit ad hunc primum ferremus aditum, Ap. Met. 4, 9, 18.—With subject-clause : placet enim esse quiddam in re publicā praestans et regale, etc., Cic. Rep. 1, 45, 69; 1, 36, 56: si enim pecunias aequari non placet, id. ib. 1, 32, 49: hos corripi placitum, Tac. A. 4, 19; 6, 7; Hor. S. 1, 3, 96.—

B In partic.

1 In publicists’ lang., to resolve , will , order , determine : senatui placere, ut C. Pansa, etc., Cic. Phil. 14, 14, 38: senatui placere, C. Cassium, etc., id. ib. 11, 12, 30: deliberatur de Avarico in communi concilio, incendi placeret an defendi, Caes. B. G. 7, 15: quamobrem placitum est mihi, ut, etc., Cic. Att. 8, 12, A, § 4: edixit, mulieres ante horam quintam venire in theatrum non placere, Suet. Aug. 44 fin. ; cf.: quid placeat, die, your decision , Juv. 10, 338.—

2 Si dis placet, please the gods; and in eccl. writers: Deo placere, Vulg. Num. 23, 27; v. deus.— Hence, *

A plăcens , entis, P. a., pleasing , charming , dear : expetendum esse quod non placens sit, Cic. Fin. 3, 8: placens uxor, Hor. C. 2, 14, 21.— Acceptable : hostia placens Deo, Vulg. Phil. 4, 18: sibi placentes, self-willed , id. 2 Pet. 2, 10.—

B plăcĭtus , a, um, P. a., pleasing , agreeable , acceptable (mostly poet.): placita es simplicitate tuā, you are pleasing , you please , Ov. Am. 2, 4, 18: oliva, Verg. G. 2, 425: amor, id. A. 4, 38: bona, Ov. H. 17, 98: in locum ambobus placitum exercitus conveniunt, Sall. J. 81, 1: artes, Tac. A. 2, 66: exemplum, id. ib. 4, 37: eum (regem creari) quasi placitissimum diis. qui, etc., Just. 18. 3. 9 (the reading acceptissimum is a later emendation).— Abl. absol. : sic placito ocius surrexit. Ap. Met. 2, 24, 1; placiti dies, appointed days , Vulg. 1 Reg. 13, 11.—

2 Subst.: plăcĭtum , i, n.

a Prop., that which is pleasing or agreeable : ultra placitum laudare, more than is agreeable , Verg. E. 7, 27.—

b Transf.

α An opinion , sentiment (post-Aug.): Catonis placita de olivis, Plin. 15, 5, 6, § 20.—

β A determination , prescription , order : medicorum placita, Plin. 14, 22, 28, § 143.—

γ A maxim , principle : ipse (Rubellius) placita majorum colebat, Tac. A. 14, 22: sapientium placita, id. ib. 16, 19: Stoicorum, id. H. 3, 81: philosophorum, id. Or. 19: nec est quare hoc inter nostra placita mireris, Sen. Ep. 66, 45: decreta, quae Graeci vocant dogmata, nobis vel decreta licet adpellare vel scita vel placita, Sen. Ep. 95, 10: philosophiae placita, id. ib. § 37: Babyloniorum, Plin. 2, 79, 81, § 191; Col. 9, 2, 1.

Related Words