profugio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

prŏ-fŭgĭo (with first syll. long, Juvenc. 2, 477), fūgi, 3, v. a. and n.

I Act. , to flee before or from , to flee , fly from any thing (poet. and post-Aug.): Phocaeorum Velut profugit execrata civitas Agros, Hor. Epod. 16, 18: conspectum conversationemque civium suorum profugit, Sen. Cons. ad Polyb. 17 (36), 4: sedes suas, Col. 1, 3, 6: natos, Plin. 7, 2, 2, § 14: dominos, Curt. 10, 2, 20; Sen. Herc. Fur. 977.—

II Neutr. , to flee , run away , escape (class.): domo profugiens, Plaut. Capt. prol. 18: pedibus Hadrumetum profugerat, Caes. B. C. 2, 23: Babyloniam, Just. 11, 12, 1: Cirtam, Sall. J. 21, 2; 23, 2: aliquo, Ter. Ad. 385: longius, Hirt. B. G. 8, 13: istinc, Cic. Sen. 14, 47: ex oppido, Caes. B. G. 7, 11: in Britanniam, id. ib. 2, 14: domo, Cic. Brut. 89, 306; Liv. 1, 59: cum vi prope justorum armorum profugisset, Cic. Sest. 22, 50 B. and K. (Klotz, vim): in exsilium, id. Dom. 32, 86: ex proelio in provinciam, Sall. J. 13, 4: e carcere, Vell. 2, 19, 3; 2, 30, 5.—

B In partic., to flee for succor to one, take refuge with one (class.): se profugere ad Brutum, Cic. Att. 15, 21, 1: ad Ciceronem, Caes. B. G. 5, 44; Sall. J. 74, 1; Just. 13, 8, 2.

Related Words