reticeo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

rĕ-tĭcĕo, cŭi, 2, v. n. and a.

I Neutr. , to be silent , keep silence (class.; syn.: sileo, obmutesco): cum Sulpicius reticuisset, etc., Cic. de Or. 2, 57, 232: de Chelidone reticuit, quoad potuit, id. Verr. 2, 1, 53, § 139: de utriusque vestrum errore, id. Phil. 1, 12, 29: non placuit reticere, Sall. J. 85, 26: ne retice, ne verere, Ter. Heaut. 85: de adversis, Tac. A. 1, 67: velut vinculis ori impositis reticentes, Amm. 30, 4, 11. — Poet.: lyra, quae reticet, Claud. IV. Cons. Hon. 223: Pelion, id. in Rufin. 2, 43.—

β With dat. of a person asking something, to keep silent , not to answer , to refrain from answering (perh. not ante-Aug.): nunc interroganti senatori, paeniteatne, etc. . . . si reticeam, superbus videar, Liv. 23, 12, 9 Drak.; 3, 41, 3; Tac. A. 14, 49: loquenti, Ov. M. 3, 357.—

II Act. , to keep a thing silent; to keep secret , conceal (class.; syn. celo): nihil reticebo, quod sciam, Plaut. Merc. 5, 9, 47; so, nihil, Ter. Ad. 405; Cic. Q. Fr. 1, 2, 1, § 3: ea, quae, etc., id. Fam. 5, 2, 1: quae audierat, Sall. C. 23, 2: vestros dolores, Prop. 1, 10, 13: multa linguae reticenda modestae, Ov. H. 19, 63.— Pass. : reticetur formula pacti, Ov. H. 20, 151.— Absol. : nihil me subterfugere voluisse reticendo nec obscurare dicendo, Cic. Clu. 1, 1.— P. a. as subst.: rĕtĭcenda , ōrum, n., things to be kept secret , Just. 1, 7, 4.

Related Words