saltus, ūs, m. [2. salio],
I a leaping , leap , spring , bound (class.), Sen. Ep. 15, 4: saltu uti, * Cic. Sen. 6, 19: cum alacribus saltu, cum velocibus cursu certabat, Sall. Fragm. ap. Veg. Mil. 1, 9 fin. : saltu pernici tollere corpus, Lucr. 5, 559; cf.: (monocoli) mirae pernicitatis ad saltum, Plin. 7, 2, 2, § 23: corpora saltu Subiciunt in equos, Verg. A. 12, 287: saltu Emicat in currum, id. ib. 12, 326; 9, 553: saltu superare viam, id. G. 3, 141: saltum dare, to make a leap , Ov. M. 4, 551; so in plur.: dare saltus, id. ib. 2, 165; 3, 599; 3, 683; 11, 524; cf.: praeceps saltu sese In fluvium dedit, Verg. A. 9, 815: ut eadem (sc. crura ranarum) sint longis saltibus apta, Ov. M. 15, 377.—
II Trop.: ab egestate infimā ad saltum sublati divitiarum ingentium, Amm. 22, 4, 3.