sentis, is (acc. sentim, Col. 11, 3, 4), m. (fem.: et rubus et sentes tantummodo natae, Ov. de Nuce, 113: tenerae fruticum sentes, Verg. Cul. 55).
I A thorn , thornbush , brier , bramble (usually in plur., and mostly poet.; not in Cic.; but. cf. vepris).
α Plur. : arbores, vites, vepres, sentes, S. C. ap. Front. Aquaed. 129: He. Asper meus victus sane est. Er. Sentesne esitas? Plaut. Capt. 1, 2, 85; Lucr. 5, 207; Verg. E. 4, 29; id. G. 2, 411; id. A. 2, 379; 9, 382; Ov. M. 1, 509; 2, 799; * Caes. B. G. 2, 17; Col. 6, 3, 1 al.—
β Sing. : Graeci vocant κυνόσβατον, nos sentem canis appellamus, the dogrose , wild-brier , Col. 11, 3, 4.—*
II Transf., in Plaut., of thievish hands , Plaut. Cas. 3, 6, 1.