sŏnus, i (collat. form sŏnus, ūs, in gen., Amm. 20, 4, 14; abl. sonu, Sisenn. ap. Non. p. 491, 27; Ap. Met. 8, 30, 19; nom. plur., Amm. 22, 9, 15), m. [sono],
I a noise , sound (syn. fragor): et pereunte viro raucum sonus aere cucurrit, Enn. ap. Lact. ap. Stat. Th. 11, 56 (Ann. v. 509 Vahl.): tympana raucis Obstrepuere sonis, Ov. M. 4, 392: non exaudito tubae sono, Caes. B. G. 7, 47: signorum sonus, id. B. C. 3, 105; cf.: cum ingenti sono fluminis, Liv. 21, 28: olli respondit suavis sonus Egeriai, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 42 Müll. (Ann. v. 122 Vahl.): tantus et tam dulcis sonus, Cic. Rep. 6, 18, 18: distinctus, id. ib. 2, 42, 69: ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum, from the highest treble to the lowest bass , id. de Or. 1, 59, 251: in tibiarum cantibus varietas sonorum, id. N. D. 2, 58, 146: (lingua) sonos vocis distinctos efficit, id. ib. 2, 59, 149: ad nervorum eliciendos sonos, id. ib. 2, 60, 150; Hor. A. P. 348: inpulit aures Confusae sonus urbis, Verg. A. 12, 619; Ov. F. 1, 434; Liv. 1, 28, 2; Cic. Or. 17, 57: inanes sonos fundere, to utter empty sounds , id. Tusc. 5, 26, 73 Kühn.—
II Fig., tone , character , style : et in tragoediā comicum vitiosum est, et in comoediā turpe tragicum, et in ceteris suus est cuique certus sonus, Cic. Opt. Gen. 1, 1: unus enim sonus est totius orationis, id. Brut. 26, 100; id. de Or. 2, 12, 54.—
B Of language, sonorousness : gravitas et cothurnus et sonus Sophocli, Quint. 10, 1, 68.