stupidus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

stŭpĭdus, a, um, adj. [stupeo],

I struck senseless , confounded , amazed.

I Lit. (rare but class.): stupida sine animo asto, Plaut. Poen. 5, 4, 79: quid stas stupida? quid taces? id. Ep. 4, 2, 13: stupidi timore obmutuerunt, Auct. Her. 4, 52, 65: Echionis tabula te stupidum detinet, Cic. Par. 5, 2, 37; cf.: populus studio stupidus, Ter. Hec. 4.—

II Transf.

A Senseless , dull , stupid , foolish , stolid : Zopyrus physiognomon stupidum esse Socratem dixit et bardum, Cic. Fat. 5, 10: maritus, Mart. 11, 7, 1; cf. Capitol. M. Aur. 29; Juv. 8, 197; Arn. 7, 239.— Sup. : homo, Varr. ap. Non. 400, 12; Tert. adv. Marc. 1, 26.—

B Of things: colles, i. e. not susceptible of tillage , Ven. Carm. 3, 12, 39.—Adv. seems not to occur.

Related Words