stŭpor, ōris, m. [stupeo],
I numbness; dulness , insensibility , stupidity , stupor , stupefaction; astonishment , wonder , amazement (class.; syn. torpor): stupor in corpore, Cic. Tusc. 3, 6, 12: sensūs stupor, id. Phil. 2, 45, 115: stupor obstitit lacrimis, Ov. P. 1, 2, 29; cf.: stupor omnium animos tenet. Liv. 9, 2: oculos stupor urget inertes, Verg. G. 3, 523: stupor cordis, Cic. Phil. 3, 6, 16: stupor debilitasque linguae, id. Pis. 1, 1: tantus te stupor oppressit, ut, etc., id. Phil. 2, 26, 65; cf.: cum stupor silentiumque ceteros patrum defixisset, Liv. 6, 40: stupor omnes et admiratio incessit, unde tam subitum bellum, Just. 22, 6 fin. ; 12, 7; Arn. 1, 28; Claud. II. Cons. Stil. 344. —
II Esp., dulness , stupidity , stolidity : quae mandata! quā adrogantiā! Quo stupore! Cic. Phil. 8, 8, 24: stuporem hominis, vel dicam pecudis, attendite ... Sit in verbis tuis hic stupor: quanto in rebus sententiisque major, id. ib. 2, 12, 30: Quis stupor hic, Menelae, fuit? Ov. A. A. 2, 361. —Poet., for stupidus, a fool , simpleton : talis iste meus stupor nil videt, nihil audit, Cat. 17, 21; cf.: tum demum ingemuit corvi deceptus stupor, Phaedr. 1, 13, 12.